Besykje in nije aventoer sport, sels as it de rots út jo skrikt

Kontint

• Resinsje foar

"Wy mountainbike yn Kolorado tidens fekânsje," seine se. "It sil leuk wêze; wy geane maklik," seine se. Djip yn my wist ik dat ik se net koe fertrouwe-en mei "har" bedoel ik myn famylje. Blykt, ik hie gelyk.

Snel foarút nei ferline wike: Myn gesicht, skouder, en knibbels wurde groeven yn 'e stoffige grûn fan in strakke, lofts-switchback. Myn fyts is twa fuotten nei myn rjochterkant, en d'r is perfoarst smoargens en ... jawis, bloed ... yn myn mûle. It spoar, NPR, wurdt minder neamd foar syn sjoernalistfreonlike aard en mear foar it feit dat d'r "Gjin trappen nedich is." Vertaling: steil, rap en fol mei sprongen op tafel en haarspeldbochten om elke adrenalinejunkie heech te krijen. (En dan is d'r dizze frou dy't op 'e berch berikte Kilimanjaro. #Goals.)

Ik woe dat ik koe sizze dat ik net ferwachte te wiskjen, mar, TBH, gjin posityf tinken as "jo hawwe dit!" selsbefêstigingen soene my dy dei út 'e smoargens hâlde.

Myn famylje is frij aktyf. Mar noch mear dan de libbene belichaming fan in #FitFam te wêzen, binne se (my net ynklusyf) as in lytse foarstêd bikerbende. Myn âlden binne no in pear jier fûle dykfytsers, en myn mem is koartlyn "ôfstudearre" fan in kursus foar mountainbike mei ien spoar. Myn suster is in kompetitive triatleet dy't yn Boulder wennet mei har fianiste, dy't ek triatleet is, in profesjoneel ien, en se traine beide op en del yn bergen, lykas it gjin ding is. Myn 18-jier-âlde broer-dy't in skiednis hat fan smoargensfytsen en snowboarden, en dy't koartlyn mei mountainbiken begon-ken it wurd "eangst" net hielendal. Dan bin ik der: de Manhattanite dy't op in fyts is hingjen miskien fjouwer kear yn it ôfrûne jier-trije dêrfan wiene Citi Bike-útstapkes, wêr't de iennige stjoering dy't ik moast dwaan wie om cabs, en myn topsnelheid sloech in heulende 5 mph. (Begryp my net ferkeard, elk type fytsen is serieus badass.)

Ik wist dat ik net kwalifisearre wie om in "echte" mountainbike -kursus oan te pakken (en foaral net mei dy bemanning). Ik wie heul senuweftich, mar dat soe my net stopje: 1) Ik woe in goede sport wêze, 2) ik bin altyd del om wat nij en útdaagjend te besykjen-foaral as it giet om fitness en 3) elk ekskús fiele badass en wurden smoarch? Tel my yn. Dat ik haw in helm omspand, sprong op in matte swarte hierberchfyts (sa New York), en makke in protte City Slicker-grappen. (Kom op, dodging beammen sille wêze sa folle makliker dan toeristen ûntwike.)

Myn nearne-by-foldwaande fytsfeardigens dreau my sûnder skea troch de moarn; Ik navigearre it iene griene (lês: newb) spoar, in útputtende klim neamd Lupine, en in pear draaien en bochten yn Larry's, wêr't ik úteinlik by mysels tocht: "Hey, mountainbiken is in soarte fan geweldich. Ik tink dat ik it krij hingje dit. " Sels de hichte (sawat 7K fuotten) stoppe my net: ik draaide de lege soerstof, wurke sykheljen yn in soarte fan bewegende meditaasje. Troch myn azem stadich en stabyl te hâlden holp myn trigger-lokkige remfingers te kalmearjen en myn pedaalstreken konsekwint en even te hâlden - nettsjinsteande hokker soarte terrein my wei lei.

Doe besleat myn famylje om nei NPR te gean om middeis yn 'e stêd te gean. Ynienen betsjutte myn feiligensdeken fan adem-pedaal-sykheljen neat. De rûte wie in puinhoop fan rem, stjoer, hâld jo azem, spring út it seal, rem mear, glydzje, slút jo eagen, en hoopje op it bêste.

En sa bedarre ik mei it gesicht nei ûnderen yn 'e drek. Ik sprong op myn fuotten mei in "ow", en "Ik bin goed," en ik wist dat neat serieus mis wie (tankje goed). Mar myn lippen fielden fet fan 'e ynfloed, myn knibbels strielen fan pine, myn skouder stiek, en ik koe de smoargens fan myn gesicht falle doe't ik myn mûle ferhuze om te praten. Ik sprong werom en makke dat diel fan it spoar klear (hoewol skriklik foar de folgjende fiif minuten), en de skoot oer om de 'maklike' wei de rest fan 'e berch del te nimmen.

Tidens elke fitnessútdaging (en, echt, libbensútdagingen yn 't algemien), binne d'r mominten wêrop jo it feilich kinne spielje, of josels út jo komfortensône kinne triuwe. Jo witte, lykas wannear jo de opsje krije fan regelmjittige push-ups as plyo-push-ups, rinne mei de tempo-groep fan 10 minuten-mile as de tempo-groep fan 9: 30-minuten-mile, as kuierje oer de steile rûte nei de top fan 'e berch as it flakke dalpaad nimme. It libben jout jo konstant "out" opsjes-kânsen om de maklike wei te nimmen. Mar hoe faak komme jo fan 'e feilige dyk wei as in totale baas? It antwurd: nea. Wannear is de lêste kear dat jo fan in nije (en drege) feardigens kamen en jo der net foar fielde dat jo in alles-om-in-bettere minske wiene? Nea. Foarútgong komt fan it ferdriuwen fan jo grinzen - en ik soe my net litte litte dat in ferwûne lichem (en ego) my stopje om it measte út myn mountainbike 101-ûnderfining te meitsjen. (Besjoch fiif mear mountainbike-lessen dy't jo leare as in begjinner biker.)

Wy hiene fjouwer oeren oer mei de hierfytsen, en ik soe d'r wis net in twadde kâns krije op dit werom yn Manhattan. Dat ik sloech in gigantyske pleister op myn bloedige knibbel, DIY-ed in ACE-ferbân om it oan te hâlden, en sette ôf nei de berch-solo. Ik ferkende wat nije paden, herstelde eigendom oer dejingen dy't de bêste fan my de earste kear wiene, en hast wiske wer in kear as twa. Oan 'e ein fan' e dei wie ik de lêste fan myn famylje-bikerbende dy't noch op 'e berch wie. Ik hie miskien it hurdste útroege, mar ik wurke ek it hurdste-en dat is in titel dy't elke fysike pine de muoite wurdich makke.

Dus gean foarút-doch wat dat jo bang makket. Jo sille it earst wierskynlik sûgje, en in begjinner wêze yn alles is dreech AF. Mar de rush fan it learen fan in nije feardigens (en sels effing it up big-time) sil altyd fiele better dan net besykje it hielendal. Op syn minst krije jo d'r in geweldich ferhaal fan-en learje hoe't jo in knibbel ACE kinne ferbine.

Resinsje foar